Użytkowniku od 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r (RODO). Potrzebujemy Twojej zgody na przetwarzanie Twoich danych osobowych w tym przechowywanych odpowiednio w plikach cookies.

Klikając przycisk "Przejdź do serwisu" lub zamykając to okno za pomocą przycisku "x" wyrażasz zgodę na korzystanie zasadach określonych w "polityce prywatności"

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies.
Korzystanie oraz złożenie zamówienia w sklepie internetowym jest równoznaczne ze zgodą na przechowywanie i przetwarzanie przez sprzedającego danych osobowych zawartych w zamówieniu, zgodnie z obowiązującymi przepisami
close

Ubytkowa korozja powierzchniowa - charakteryzuje się równomiernym lub w przybliżeniu równomiernym ubytkiem. Z reguły stopień ubytku poniżej 0,1 mm/ rocznie uważa się za dostateczną odporność na korozję powierzchniową. Dla określenia stopnia ubytku masy na jednostkę powierzchni obowiązuje w stalach odpornych na korozję stosunek 1 g/h x m2 - 1,1 mm/a. Równomierna korozja powierzchniowa na stalach odpornych na korozję może występować tylko w kwasach i silnych ługach.

Stale chromowe z zaw. 17 % Cr są dużo bardziej odporne aniżeli stale z 13% Cr. Wyższą odporność na korozję powierzchniową wykazują austenityczne stale chromowo-niklowe. Można podwyższyć dalej odporność przez wprowadzenie molibdenu do stopu.

Korozja wżerowa - może wystąpić, gdy warstwa pasywna zostanie przełamana lokalnie. Jeśli występują jony chlorku, szczególnie w podwyższonych temperaturach, mogą w tych miejscach powstawać otworki. Niebezpieczeństwo tej wżerowej zwiększa się w wyniku kumulowania się na powierzchni osadów, obcej rdzy, resztek żużla i barwnych nalotów.

Przez dalsze zwiększenie zawartości chromu, w szczególności przez dodanie molibdenu i częściowo azotu, odporność na korozję wżerową zostaje podwyższona.

Korozja szczelinowa związana jest z występowaniem szczelin. Te mogą być uzależnione od konstrukcji lub eksploatacji. Jako, że korozja szczelinowa podlega w zasadzie tym samym mechanizmom co korozja wżerowa, obowiązują tu informacje podane już wyżej łącznie z wpływem dodatków stopowych.

Korozja naprężeniowa - powstają pęknięcia, które w stalach odpornych na korozję przebiegają na ogół śródkrystalicznie. Korozja naprężeniowa jest możliwa tylko, gdy występują równocześnie trzy następujące warunki:
a) powierzchnia elementu konstrukcyjnego jest pod naprężeniem rozciągającym,
b) działanie jednego specyficznie działającego medium (przeważnie jony chlorków),
c) skłonność materiału do korozji naprężeniowej.

W przypadku naprężeń rozciągających obojętnym jest, czy wywierane one są od zewnątrz przez rozciąganie lub naprężenia gnące, albo są to naprężenia własne (np. na skutek spawania, walcowania na zimno lub głębokiego tłoczenia). Naprężenia rozciągające można rozładować przez śrutowanie.

Standardowe stale austenityczne CrNi oraz CrNiMo są w roztworach chlorków bardziej podatne na korozję naprężeniową aniżeli stale ferrytyczne i austenityczno-ferrytyczne. Przy stalach austenitycznych można poprawić w dużym stopniu odporność na korozję naprężeniową przez podwyższenie zawartości niklu.

Korozja zmęczeniowa - przy czystym obciążeniu zmęczeniowym (bez obciążenia korozją) występuje dolne naprężenie  przemienne, poniżej którego nie obserwuje się żadnego pęknięcia, czyli wytrzymałość zmęczeniowa. W przeciwieństwie do tego w przypadku korozji zmęczeniowej brak jest przeważnie wytrzymałości zmęczeniowej i stal może pęknąć także poniżej tej granicy. Tego rodzaju korozja praktycznie nie występuje w wielu dziedzinach jak np. w budownictwie i w obszarze dóbr konsumpcyjnych.

Korozja zmęczeniowa może wystąpić w zasadzie we wszystkich korozyjnie działających mediach w połączeniu z przemiennymi obciążeniami. Odporność na korozję zmęczeniową wzrasta:

  • w miarę rosnącej odporności na korozję materiału w danym medium,
  • w miarę rosnącej wytrzymałości stali.

Korozja międzykrystaliczna może wystąpić w kwaśnych mediach, gdy w wyniku działania ciepła ( pomiędzy 450 a 850 stopni C przy stalach austenitycznych i powyżej 900C przy stalach ferrytycznych) wytrącają się na granicach ziaren węgliki chromu. Takie działanie ciepła występuje na przykład przy spawaniu, w bliskości spoiny (strefa wpływu ciepła). Powoduje ono lokalne zubożenie zawartości chromu w okolicy wytrąconych węglików chromu. W praktyce, korozji międzykrystalicznej w stalach
austenitycznych zapobiega się przez mocne zredukowanie zawartości węgla lub związanie węgla przez dodanie tytanu lub niobu.

Rozpuszczalność węgla w stalach ferrytycznych jest o wiele mniejsza. Z tego względu przy schłodzeniu z temperatury wyżarzania rozpuszczającego nie da się stłumić w tych stalach wytrącania się węglików chromu. Można jednak cofnąć zubożenie zawartości chromu na granicach ziaren i skłonność do korozji międzykrystalicznej przez wyżarzenie stabilizujące w temperaturze 750 do 800 0C. Materiały dostarczane z tego rodzaju obróbką cieplną są odporne na korozję międzykrystaliczną, chyba że w wyniku dalszej obróbki cieplnej (np. spawania) dojdzie do dodatkowego wytrącania się węglików chromu. Jednak można również temu zapobiec przez dodanie niobu lub tytanu. Dostatecznej odporności na korozję międzykrystaliczną w stalach ferrytycznych nie można osiągnąć przez samo obniżenie zawartości węgla.

Korozja kontaktowa może powstać, gdy zróżnicowane materiały metaliczne znajdują się we wzajemnym styku i są zwilżone elektrolitem. Materiał mniej szlachetny (anoda) zostaje zaatakowany w miejscu styku i przechodzi do roztworu. Materiał bardziej szlachetny (katoda) nie jest atakowany. W praktyce stale odporne na korozję wobec wielu innych materiałów metalicznych, takich jak stale niestopowe i niskostopowe jak również aluminium są materiałami szlachetniejszymi.

Korozja kontaktowa może wystąpić szczególnie wtedy, jeśli powierzchnia szlachetniejszego materiału w stosunku do powierzchni materiału mniej szlachetnego jest duża.

*artykuł bazuje na materiałach organizacji EuroInox